Weronika Sherborne.
METODA WERONIKI SHERBORNE.
Przedstawienie autorki metody Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne i podstawowych informacji dotyczących pracy tą metodą z dziećmi w wieku przedszkolnym.
Weronika Sherborne była angielską terapeutką, nauczycielką wychowania fizycznego. W latach 60-tych wypracowała własny system ćwiczeń. Ma on zastosowanie we wspomaganiu prawidłowego rozwoju dzieci i w korygowaniu jego zaburzeń. Ćwiczenia te wywodzą się ze szkoły Rudolfa Labana i z doświadczeń własnych, a znane są pod nazwą Ruchu Rozwijającego. Nazwa ruchu rozwijającego wyraża główną ideę metody - posługiwanie się ruchem jako narzędziem wspomagania rozwoju psychoruchowego dziecka i terapii zaburzeń tego rozwoju. Opracowany przez Sherborne system ćwiczeń wywodzi się z naturalnych potrzeb dziecka, zaspakajanych w kontakcie z dorosłymi.
Zdaniem autorki tej metody ... „wszystkie dzieci mają dwie podstawowe potrzeby:
• pragną poczuć się dobrze we własnym ciele (jak w domu), czyli umieć w pełni nad nim zapanować
• odczuwają potrzebę nawiązywania kontaktu z innymi.
Zaspokojenie tych potrzeb – dobry kontakt z samym sobą i z innymi ludźmi – jest możliwy dzięki dobremu nauczaniu ruchu”.
Stosowanie metody ruchu rozwijającego przynosi korzyści dla dzieci:
• wspomaga rozwój,
• wyrównuje opóźnienia w sferze emocjonalnej i społecznej.
• uczy współdziałania z partnerem,
• pozwala wykorzystać nagromadzoną energię, wykorzystać siłę,
• uczy koncentrowania się na wykonywanym zadaniu.
• wyzwala wśród uczestników wiele radości, śmiechu.
Weronika Sherborne w metodzie Ruchu Rozwijającego wyróżnia ćwiczenia, które wspomagają rozwój dziecka.
Do nich należą:
- ćwiczenia prowadzące do poznania własnego ciała
Są one niezwykle ważne gdyż poznanie własnego ciała oraz umiejętność kontrolowania jego ruchów jest podstawową potrzebą każdego człowieka i jest niezbędna do utrzymania pełnej równowagi . W rozwoju wiedzy o własnym ciele możemy wyróżnić kolejne etapy: wyczuwanie własnego ciała, nazywanie jego części, utrwalanie wiedzy o naszym ciele. Na tej podstawie wykształca się świadoma kontrola ciała i jego ruchów. Stopy, kolana, uda, nogi to te partie ciała, których poznanie i opanowanie powinno nastąpić jak najwcześniej. Ćwiczenia prowadzące do poznania własnego ciała to ćwiczenia polegające na tzw. "wy-czuwaniu". Wymienia się tutaj ćwiczenia na:
o wyczuwanie brzucha, pleców, pośladków,
o wyczuwanie rąk i nóg,
o wyczuwanie twarzy,
o wyczuwanie całego ciała.
- ćwiczenia pomagające zdobyć pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu,
Są to ćwiczenia ściśle związane z poprzednią grupą, wykonywane wyłącznie na podłodze. Umożliwiają dziecku poznanie otoczenia, dzięki czemu może czuć się w nim swobodnie i nie obawiać się go. To z kolei rodzi u niego pewność siebie i ułatwia nawiązywanie kontaktów z innymi osobami.
- ćwiczenia ułatwiające nawiązywanie kontaktu oraz współpracę z partnerem i grupą,
Ćwiczenia te polegają na zdobywaniu i wymianie wspólnych doświadczeń podczas zajęć ruchowych. Ich rezultat zależy od stopnia zaangażowania ćwiczących. W tych ćwiczeniach partner "bierny" jest pod opieką osoby aktywnej. Ten typ ćwiczeń pozwala na wzajemne poznanie się partnerów, a zwłaszcza swojej siły, daje możliwość wspólnego przeżycia wykonywanych zadań. Są one przede wszystkim dobrą zabawą, w trakcie której uchodzą nagromadzone emocje i napięcia.
Ćwiczenia ułatwiające nawiązywanie kontaktu dzieli się na cztery grupy:
o ćwiczenia "z" w parach,
o ćwiczenia "przeciwko" w parach,
o ćwiczenia "razem" w parach,
o ćwiczenia "razem" w grupie
- ćwiczenia twórcze
Pozwalają nawiązywać i pogłębiać stosunki międzyludzkie, poznawać sytuacje , których ćwiczący mógłby nie doświadczyć w innych warunkach. W trakcie zajęć każde dziecko może być twórcą , autorem zabaw w stopniu, w jakim sobie życzy.
Ćwiczenia stosowane w tej metodzie opierają się na doświadczeniach ruchowych, intensywności i ciągłości doświadczeń.
Mają one szczególne znaczenie dla rozwoju wszystkich dzieci, a szczególnie dla dzieci z zaburzeniami w sferze ruchowej, emocjonalnej i społecznej.
W metodzie ruchu rozwijającego dotyk, ruch, ćwiczenia świadomości ciała i przestrzeni oraz wzajemne relacje. Metoda ta jest prosta, naturalna i możliwa do zastosowania w każdych warunkach, bez konieczności używania przyrządów.
Ćwiczymy boso, w niekrępujących ruch strojach, na podłodze, w niskich bezpiecznych pozycjach (jak kto może) i bez elementów współzawodnictwa.
Po intensywnym wysiłku stosujemy odpoczynek i relaks.
Ze względu na swą prostotę, naturalność i możliwość stosowania jej w każdych warunkach, jest to metoda dla każdego.
Każdy może w niej uczestniczyć w takim zakresie, w jakim jest to dla niego możliwe. Nie ma słabszych, gorszych, czy smutnych.
Wszyscy są aktywni, radośni i zwycięscy. Każdemu coś się uda, każdy zostanie pochwalony i zachęcony do wysiłku.
.png)